Zaterdag 12 augustus tot en met zondag 27 augustus 2017 stel ik tentoon met schilderijen in de Nonnemanshoeve te Sint-Gillis-Waas.
Op zaterdag 12 augustus om 15 uur wordt de tentoonstelling geopend met een inleiding door Urbain Marin.
Hieronder kunt U een uitnodiging vinden en een toelichting door Stacy Suy, kunsthistorica.
Van harte welkom.
Jean-Pierre
Dialoog
“Ik sta niet op de barricade”, zegt Jean-Pierre. Hij aarzelt. “Maar vernietiging die gewild of ongewild is, of door laksheid van de mensheid ontstaat, die grijpt me aan.”
In een reeks schilderijen die los van elkaar tot stand gekomen zijn, onderzoekt hij het thema van vernieling, zowel moedwillig als door toedoen van natuurkracht. Is de aanleg van een golfterrein de ultieme vorm van beheersing of van brute aantasting?
We spreken over zijn werk, over zijn proces. Hij wikt en weegt zijn woorden.
“Ik ben rusteloos”, zegt hij. “Nieuwsgierig. Ik ben altijd op zoek. Ik wil niet gebonden zijn aan één medium”. Het laat zich lezen in zijn werk waar zijn toets laveert tussen schilder- en tekenkunst. Het gaat niet om een directe vertaling van invloeden en beelden. Foto’s dienen als uitgangspunt, maar eens de beelden hun weg hebben gevonden naar het doek of het papier beginnen ze hun eigen leven te leiden via de materie. Het tactiele is primordiaal, en loopt als een constante doorheen zijn werk.
Het fundament van zijn praktijk is de omgang met de verf. Hij onderzoekt de materie vanuit een fascinatie voor de schilderkunstige geste. De keuze van het type verf is a priori definiërend voor het werk. Olieverf heeft een andere tactiliteit dan acryl en resulteert in visueel en gevoelsmatig verschillend werk. Elke ingreep heeft een onuitwisbare invloed op de onderliggende lagen en zal de volgende lagen beïnvloeden. Het is deze dialoog die hij accentueert, nu eens door de lagen sterk te vermengen, dan weer weg te halen, of af te dekken. Soms beheerst, meestal vastberaden, maar bij momenten direct en meedogenloos. De interferentie van lagen is een kantelpunt en middelpunt tegelijk.
Eigenlijk ben jij die oerkracht zeg ik, een beeldenstormer en schepper tegelijk.
Hij beheerst het spanningsveld waarin vernieling creatie betekent. Hoewel deze keuze tot ingrijpen bepalend is, laat hij het proces steeds meer het proces zijn. Het is durven loslaten op het punt waarop schriftuur en textuur elkaar vinden, en de werkelijkheid wordt opgeheven. Zijn werk opent een schemerzone; de ruimte tussen figuratie en abstractie.
De schilderkunstige laag manifesteert zich als een parallelle, kwetsbare nieuwe realiteit. Ze is post-apocalyptisch. Het is het windstil oog midden in de tornado.
Stacy Suy
Kunsthistorica
“Ik sta niet op de barricade”, zegt Jean-Pierre. Hij aarzelt. “Maar vernietiging die gewild of ongewild is, of door laksheid van de mensheid ontstaat, die grijpt me aan.”
In een reeks schilderijen die los van elkaar tot stand gekomen zijn, onderzoekt hij het thema van vernieling, zowel moedwillig als door toedoen van natuurkracht. Is de aanleg van een golfterrein de ultieme vorm van beheersing of van brute aantasting?
We spreken over zijn werk, over zijn proces. Hij wikt en weegt zijn woorden.
“Ik ben rusteloos”, zegt hij. “Nieuwsgierig. Ik ben altijd op zoek. Ik wil niet gebonden zijn aan één medium”. Het laat zich lezen in zijn werk waar zijn toets laveert tussen schilder- en tekenkunst. Het gaat niet om een directe vertaling van invloeden en beelden. Foto’s dienen als uitgangspunt, maar eens de beelden hun weg hebben gevonden naar het doek of het papier beginnen ze hun eigen leven te leiden via de materie. Het tactiele is primordiaal, en loopt als een constante doorheen zijn werk.
Het fundament van zijn praktijk is de omgang met de verf. Hij onderzoekt de materie vanuit een fascinatie voor de schilderkunstige geste. De keuze van het type verf is a priori definiërend voor het werk. Olieverf heeft een andere tactiliteit dan acryl en resulteert in visueel en gevoelsmatig verschillend werk. Elke ingreep heeft een onuitwisbare invloed op de onderliggende lagen en zal de volgende lagen beïnvloeden. Het is deze dialoog die hij accentueert, nu eens door de lagen sterk te vermengen, dan weer weg te halen, of af te dekken. Soms beheerst, meestal vastberaden, maar bij momenten direct en meedogenloos. De interferentie van lagen is een kantelpunt en middelpunt tegelijk.
Eigenlijk ben jij die oerkracht zeg ik, een beeldenstormer en schepper tegelijk.
Hij beheerst het spanningsveld waarin vernieling creatie betekent. Hoewel deze keuze tot ingrijpen bepalend is, laat hij het proces steeds meer het proces zijn. Het is durven loslaten op het punt waarop schriftuur en textuur elkaar vinden, en de werkelijkheid wordt opgeheven. Zijn werk opent een schemerzone; de ruimte tussen figuratie en abstractie.
De schilderkunstige laag manifesteert zich als een parallelle, kwetsbare nieuwe realiteit. Ze is post-apocalyptisch. Het is het windstil oog midden in de tornado.
Stacy Suy
Kunsthistorica
